Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014
ΑΓΑΠΗ ΒΙΝΥΛΙΟ
Ποτέ άλλοτε ένα υλικό δεν ήταν περισσότερο συνυφασμένο με την ηδονή όσο το βινύλιο. Εύκολο στη χρήση, ανθεκτικό, αξιόπιστο και με ραβδώσεις. Βγαίνει σε διάφορα μεγέθη και χρώματα και έχει καταφέρει να έχει πιστούς οπαδούς οι οποίοι μιλούν γι αυτό με θρησκευτική ευλάβεια. Και δεν έχουν και άδικο. Μέχρι και σήμερα δεν υπήρξε άλλο αντικείμενο στον κόσμο της μουσικής που να αγαπήθηκε περισσότερο από ένα δίσκο βινυλίου.
Η ιστορία του ξεκινά χονδρικά από τα τέλη του 19ου αιώνα. Χάριν στην ευρηματικότητα και το μεράκι κάποιων η μουσική ηχογραφείται και φυλακίζεται σε ένα λεπτό και ως επί το πλείστον μαύρο κύκλο. Η αναπαραγωγή γίνεται με τη βοήθεια μίας βελόνας ενώ ένας «φάκελος» που δεν υστερεί σε τέχνη τον προστατεύει. Κατά συνέπεια το βινύλιο γίνεται το βασικότερο μέσο διάδοσης μιας μουσικής ιδέας και ένα κατ’ εξοχήν εμπορικό προϊόν.
Οι δίσκοι βινυλίου καταφέρνουν να επικρατήσουν για δεκαετίες κι αυτό γιατί αιχμαλωτίζουν τη μουσική με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χάρη στο αναλογικό σήμα η αίσθηση των οργάνων και της μουσικής σύνθεσης, το κλίμα του στούντιο, η διάθεση των μουσικών αποτυπώνονται με ακρίβεια στις αυλακώσεις τους. Τελικά το σύνολο μιας ηχογράφησης μεταφέρεται με υψηλή πιστότητα στα αυτάκια του ακροατή κάτι που κανένα από τα μετέπειτα μέσα μουσικής αναπαραγωγής δεν πέτυχε, τουλάχιστον στον αντίστοιχο βαθμό. Τόσο το μεταγενέστερο CD όσο και τα ψηφιακά μουσικά αρχεία τύπου MP3 φτάνουν να είναι από μια κακόηχη αντιγραφή ως μια αξιοπρεπή αναπαράσταση του παλιού καλού αναλογικού ήχου. Αλλά δεν αγαπάμε το βινύλιο μόνο γι αυτό.
Εκτός από το περιεχόμενό του το βινύλιο αγαπήθηκε και για το εξωτερικό του περίβλημα. Δεκάδες καλλιτεχνών και φωτογράφων (αναφέρω μερικούς έτσι για το γούστο: Norman Seeff, RogerDean, AndyWarhol, H.R.Giger, Annie Leibovitz) σε συνεργασία με τους μουσικούς και τις εταιρίες τους, δούλευαν σκληρά ώστε να κάνουν το δίσκο θελκτικό πάνω στο ράφι. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν αγόρασαν ένα δίσκο μόνο από το εξώφυλλό του και πόσες φορές ένα τέτοιο δεν ήταν αιτία διαμάχης και λογοκρισίας, επηρεάζοντας άρδην τη μουσική κουλτούρα. Ο καμβάς του βινυλίου γέννησε τελικά μεγάλα εικαστικά δημιουργήματα όπως το Darksideofthemoon των PinkFloyd, το Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band καιτοAbbey Road τωνThe Beatles, τοNevermind τωνNirvana, τοNevermind the bollocks τωνSex Pistols, το The Velvet Underground & Nico, το Brain Salad Surgery των Emerson, Lake & Palmer μεταξύάλλων. Δίκαια λοιπόν ορδές ψυχαναγκαστικών συλλεκτών εξαπολύουν ένα φρενήρες κυνήγι σπάνιων και ιδιαίτερων βινυλίων συμπληρώνοντας το κλίμα λατρείας.
Σε καθημερινή βάση, το βινύλιο προσελκύει εκατομμύρια ανθρώπων στα δισκοπωλεία της περιοχής τους τα οποία αποτελούν ένα δημοφιλή τόπο συνάντησης και καθημερινής χαλάρωσης όπου μπορεί κανείς να ακούσει μουσική, να την αγοράσει, να συζητήσει και να διαφωνήσει με την άνεσή του. Το άτρωτο αρχικά CD είχε ημερομηνία λήξης, ενώ το άψυχο αρχείο στο σκληρό δίσκο ενός υπολογιστή μπορεί να εξυπηρετεί σε κάποιες περιπτώσεις όπως για παράδειγμα σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό, μια διοργάνωση ή στο να έχεις τη μουσική σου σε ένα ταξίδι, αλλά δεν μπορεί να φτάσει το μεγαλείο του βινυλίου. Γιατί;
Είναι απλό. Ο κόσμος αγοράζει ένα δίσκο και παίρνει στα χέρια του αυτό που αγόρασε. Το βινύλιο απαιτεί μια συγκεκριμένη ιεροτελεστία. Ανοίγεις τη ζελατίνα του, παρατηρείς το εξώφυλλό του και τον τοποθετείς στο πικάπ σου για να ακούσεις την πρώτη πλευρά. Απαιτεί να τον προσέξεις και να είσαι εκεί όταν θα χρειαστεί να τον γυρίσεις. Σου δίνει ακόμα τη δυνατότητα να «παίξεις» με το ηχοσύστημά σου ώστε να αποκαλύψεις το μέγεθος του ήχου που βρίσκεται κρυμμένο στις αυλακώσεις του. Σε βάζει στη διαδικασία να ακούσεις πραγματικά αυτό που έγραψε ο εκάστοτε μουσικός από την αρχή ως το τέλος και αργότερα να βρεις και άλλο κόσμο ώστε να το συζητήσεις. Σε κάνει να μάθεις γι αυτό, να το αναζητήσεις και να το αποκτήσεις. Με τον καιρό πολύ πιθανό να μεγαλώσει η αγοραστική του αξία ή η σπανιότητά του. Αποτελεί τη δική σου πνευματική κληρονομιά την οποία μπορείς να μοιραστείς ή να χαρίσεις αργότερα στα παιδιά σου.
Καθένας από αυτούς, εκτός από τη μουσική, φυλακίζει και μια δική σου προσωπική ανάμνηση την οποία θυμάσαι όταν μετά από καιρό τον ξανακούσεις. Δε χάνεται μέσα στον πακτωλό αρχείων μουσικής τα οποία μπορεί να χαθούν ή να εξαφανιστούν μεταξύ των διαδοχικών format. Χρειάζεται λίγη προσοχή και αραιά και που λίγο καθάρισμα ενώ δεν σταμάτησε ποτέ να είναι ένα φανταστικό δώρο. Βγάλτε με ψεύτρα αλλά δεν πιστεύω ότι κάποιος θα είναι το ίδιο χαρούμενος αν του κάνουν δώρο ένα σπάνιο βινύλιο με το να του δώσουν τον ίδιο δίσκο σε ένα USBstick.
Το βινύλιο τελικά είναι μια διαχρονική αγάπη. Είναι μια προσωπική απόλαυσή. Είναι ένα κόλλημα και μια εξάρτηση. Είναι φετίχ!
Η ιστορία του ξεκινά χονδρικά από τα τέλη του 19ου αιώνα. Χάριν στην ευρηματικότητα και το μεράκι κάποιων η μουσική ηχογραφείται και φυλακίζεται σε ένα λεπτό και ως επί το πλείστον μαύρο κύκλο. Η αναπαραγωγή γίνεται με τη βοήθεια μίας βελόνας ενώ ένας «φάκελος» που δεν υστερεί σε τέχνη τον προστατεύει. Κατά συνέπεια το βινύλιο γίνεται το βασικότερο μέσο διάδοσης μιας μουσικής ιδέας και ένα κατ’ εξοχήν εμπορικό προϊόν.
Οι δίσκοι βινυλίου καταφέρνουν να επικρατήσουν για δεκαετίες κι αυτό γιατί αιχμαλωτίζουν τη μουσική με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χάρη στο αναλογικό σήμα η αίσθηση των οργάνων και της μουσικής σύνθεσης, το κλίμα του στούντιο, η διάθεση των μουσικών αποτυπώνονται με ακρίβεια στις αυλακώσεις τους. Τελικά το σύνολο μιας ηχογράφησης μεταφέρεται με υψηλή πιστότητα στα αυτάκια του ακροατή κάτι που κανένα από τα μετέπειτα μέσα μουσικής αναπαραγωγής δεν πέτυχε, τουλάχιστον στον αντίστοιχο βαθμό. Τόσο το μεταγενέστερο CD όσο και τα ψηφιακά μουσικά αρχεία τύπου MP3 φτάνουν να είναι από μια κακόηχη αντιγραφή ως μια αξιοπρεπή αναπαράσταση του παλιού καλού αναλογικού ήχου. Αλλά δεν αγαπάμε το βινύλιο μόνο γι αυτό.
Εκτός από το περιεχόμενό του το βινύλιο αγαπήθηκε και για το εξωτερικό του περίβλημα. Δεκάδες καλλιτεχνών και φωτογράφων (αναφέρω μερικούς έτσι για το γούστο: Norman Seeff, RogerDean, AndyWarhol, H.R.Giger, Annie Leibovitz) σε συνεργασία με τους μουσικούς και τις εταιρίες τους, δούλευαν σκληρά ώστε να κάνουν το δίσκο θελκτικό πάνω στο ράφι. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν αγόρασαν ένα δίσκο μόνο από το εξώφυλλό του και πόσες φορές ένα τέτοιο δεν ήταν αιτία διαμάχης και λογοκρισίας, επηρεάζοντας άρδην τη μουσική κουλτούρα. Ο καμβάς του βινυλίου γέννησε τελικά μεγάλα εικαστικά δημιουργήματα όπως το Darksideofthemoon των PinkFloyd, το Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band καιτοAbbey Road τωνThe Beatles, τοNevermind τωνNirvana, τοNevermind the bollocks τωνSex Pistols, το The Velvet Underground & Nico, το Brain Salad Surgery των Emerson, Lake & Palmer μεταξύάλλων. Δίκαια λοιπόν ορδές ψυχαναγκαστικών συλλεκτών εξαπολύουν ένα φρενήρες κυνήγι σπάνιων και ιδιαίτερων βινυλίων συμπληρώνοντας το κλίμα λατρείας.
Σε καθημερινή βάση, το βινύλιο προσελκύει εκατομμύρια ανθρώπων στα δισκοπωλεία της περιοχής τους τα οποία αποτελούν ένα δημοφιλή τόπο συνάντησης και καθημερινής χαλάρωσης όπου μπορεί κανείς να ακούσει μουσική, να την αγοράσει, να συζητήσει και να διαφωνήσει με την άνεσή του. Το άτρωτο αρχικά CD είχε ημερομηνία λήξης, ενώ το άψυχο αρχείο στο σκληρό δίσκο ενός υπολογιστή μπορεί να εξυπηρετεί σε κάποιες περιπτώσεις όπως για παράδειγμα σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό, μια διοργάνωση ή στο να έχεις τη μουσική σου σε ένα ταξίδι, αλλά δεν μπορεί να φτάσει το μεγαλείο του βινυλίου. Γιατί;
Είναι απλό. Ο κόσμος αγοράζει ένα δίσκο και παίρνει στα χέρια του αυτό που αγόρασε. Το βινύλιο απαιτεί μια συγκεκριμένη ιεροτελεστία. Ανοίγεις τη ζελατίνα του, παρατηρείς το εξώφυλλό του και τον τοποθετείς στο πικάπ σου για να ακούσεις την πρώτη πλευρά. Απαιτεί να τον προσέξεις και να είσαι εκεί όταν θα χρειαστεί να τον γυρίσεις. Σου δίνει ακόμα τη δυνατότητα να «παίξεις» με το ηχοσύστημά σου ώστε να αποκαλύψεις το μέγεθος του ήχου που βρίσκεται κρυμμένο στις αυλακώσεις του. Σε βάζει στη διαδικασία να ακούσεις πραγματικά αυτό που έγραψε ο εκάστοτε μουσικός από την αρχή ως το τέλος και αργότερα να βρεις και άλλο κόσμο ώστε να το συζητήσεις. Σε κάνει να μάθεις γι αυτό, να το αναζητήσεις και να το αποκτήσεις. Με τον καιρό πολύ πιθανό να μεγαλώσει η αγοραστική του αξία ή η σπανιότητά του. Αποτελεί τη δική σου πνευματική κληρονομιά την οποία μπορείς να μοιραστείς ή να χαρίσεις αργότερα στα παιδιά σου.
Καθένας από αυτούς, εκτός από τη μουσική, φυλακίζει και μια δική σου προσωπική ανάμνηση την οποία θυμάσαι όταν μετά από καιρό τον ξανακούσεις. Δε χάνεται μέσα στον πακτωλό αρχείων μουσικής τα οποία μπορεί να χαθούν ή να εξαφανιστούν μεταξύ των διαδοχικών format. Χρειάζεται λίγη προσοχή και αραιά και που λίγο καθάρισμα ενώ δεν σταμάτησε ποτέ να είναι ένα φανταστικό δώρο. Βγάλτε με ψεύτρα αλλά δεν πιστεύω ότι κάποιος θα είναι το ίδιο χαρούμενος αν του κάνουν δώρο ένα σπάνιο βινύλιο με το να του δώσουν τον ίδιο δίσκο σε ένα USBstick.
Το βινύλιο τελικά είναι μια διαχρονική αγάπη. Είναι μια προσωπική απόλαυσή. Είναι ένα κόλλημα και μια εξάρτηση. Είναι φετίχ!
Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014
ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΣΚΟΥΣ ΒΙΝΥΛΙΟΥ
Παρ'όλο που η επίσημη έκδοση του πρώτου δίσκου βινυλίου έγινε απο την CBS/Columbia στα τέλη της δεκαετίας του 40', το εορτολόγιο του Vintage Vinyl News με ενημέρωσε ότι τέτοιες μέρες, το 1931, η RCA ήταν η πρώτη που έφτιαξε το 12ιντσο βινύλιο 33 στροφών. H πρώτη κυκλοφορία στο φορμάτ που θα καθόριζε αργότερα τον 'χιπ' μουσικό κόσμο των βινυλιομανών ήταν η, αυστηρή μεν αλλά αδιαμφιβήτητα αριστουργηματική δε, Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν. Πηγή: www.lifo.gr
Ψάχνωντας για την RCA γενικότερα βρήκα αυτό το πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ Πηγή: www.lifo.gr
Η ιστορία του βινυλίου όπως και της μόδας έχει κάνει πολλούς κύκλους μέχρι σήμερα. Για πάρα πολλά χρόνια ήταν το κύριο μέσο καταγραφής και αναπαραγωγής της μουσικής. Πάνω του καταγράφηκαν πακτωλοί συγχορδιών, απόκοσμων ήχων, βελούδινων φωνών, ροκ κραυγών, κακόγουστης κακοφωνίας, επικών guitar riffs, ηχητικών αριστουργημάτων αλλά και 'σκουπιδιών'. Πηγή: www.lifo.gr
Μετά τα 8-track, τις κασσέτες, και τα CDs που θεωρήθηκαν κατά καιρούς cool, το βινύλιο ήταν το μοναδικό που κατάφερε να αποκτήσει την ιδιότητα του φετίχ και να βασανίσει χιλιάδες συλλέκτες όλων των ειδών μουσικής. (Λέω βασανίσει, γιατί υπάρχει κάτι το ψυχαναγκστικό στην συλλογή δίσκων, στον βαθμό που για κάποιους μπορεί να γίνει εμμονή.) Συλλεκτικές εκδόσεις, ειδικές εκτελέσεις, σπάνια εξώφυλλα και υπερ-ειδικά b-sides είναι αυτά που απασχολούν τους μανιώδεις συλλέκτες. Ατέλειωτοι τσακωμοί και συζητήσεις έχουν γίνει για το ποιός έχει δίκιο και ποιος άδικο σε έναν άτυπο ανταγωνισμό κατοχής πληροφοριών για τα βινύλια. Για πολλούς οι δίσκοι είναι σαν τα παιδιά τους. Τους φροντίζουν και τρέμουν στην ιδέα ότι θα τους χάσουν ή ότι θα πάθουν τίποτα. Για άλλους αποτελούν ένα είδος ψυχαναγκαστικού παζλ το οποίο πρέπει να συμπληρωθεί πάσει θυσία (π.χ πρέπει να μαζευτεί κάποια συγκεκριμένη δισκογραφία, και μάλιστα οι πρώτες εκδόσεις και φυσικά και τα EPs και ούτω καθ'εξής.) Πηγή: www.lifo.gr
Θυμάμαι όταν είχα δει την υπέροχη ταινία του Steven Frears , 'High Fidelity' βασισμένη στο βιβλίο του Νίκολας Χορνμπυ, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση όταν ο Τζον Κιούζακ προσπαθούσε να εξηγήσει σε έναν απο τους υπαλλήλους του δισκάδικού του ότι η αρχειοθέτηση των δίσκων του έχει γίνει βιογραφικά. Δηλαδή, βάσει του πότε αγόρασε τον κάθε δίσκο και σε ποια φάση ή περίσταση της ζωής του. Το συζητούσα τις προάλλες και με τον φίλο μου τον Β. που μαζέυει δίσκους απο πολύ μικρός και μου είπε: "Αν δώσω κάποιον δίσκο μου είναι σαν να δίνω μια ανάμνησή μου σε κάποιον, σαν να του την χαρίζω. Κάθε δίσκος σηματοδοτεί μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου, πώς ήμουν, τι σκεφτόμουν και τι είχε συμβεί την μέρα που τον αγόρασα". Δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια δισκοθήκη είναι και ένα χρονοντούλαπο αναμνήσεων. Εγώ ξεκίνησα να μαζέυω δίσκους βινυλίου 70s Rolling Stones,Aerosmith . Jethro Tull. Black Sabbath . Deep Purple
. Οι δίσκοι του ήταν το ψυχογράφημά του, όπως και όλων των συλλεκτών. Πηγή: www.lifo.gr
Πώς είναι όμως άραγε να έχεις την μεγαλύτερη συλλογή στον κόσμο; Νομίζω ότι πλέον μια τέτοια συλλογή ξεπερνά την λογική. Ή ίσως προσπαθεί να υπερνικήσει την ιδέα της θνησιμότητας γιατί πραγματικά θα χρειαζόσουν δυο τουλάχιστον ζωές για να ακούσεις όλους τους δίσκους μιας τέτοιας συλλογής. Μιλώντας με διάφορους βινυλιομανείς συλλέκτες, κατάλαβα ότι από ένα σημείο δεν έχει καν πλέον να κάνει μόνο με την ίδια την μουσική. Έχει να κάνει με το απόκτημα, με την αίσθηση της κατάκτησης, μιας ακόρεστης ανάγκης για την προσθήκη ενός ακόμα κομματιού στην συλλογή. Ο τύπος απο κάτω θα μπορούσε να συγκριθεί και με τον Σκρούτζ που κολυμπά μέσα στα χρήματα. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα τα χρησιμοποιήσει ποτέ όλα στην ζωή του, και όμως είναι το πιο πολύτιμο του φετίχ, έχουν μια μοναδική αξία που μόνο αυτός μπορεί να νιώσει και να καταλάβει. Πηγή: www.lifo.gr
Εμεις απλα υποκλινομαστε ενας απο τουσ μεγαλυτερους συλλεκτες
Τρίτη 12 Αυγούστου 2014
ΔΟΥΛΕΙΑ DJ
Η δουλειά του dj δεν υπάρχει πλέον! Σήμερα dj είναι μόνο ο celebrity που θα κάνει ένα πάρτι και τέλος. Όσο για τα κομμάτια, κατεβαίνουν με ένα laptop για να παίξουν μουσική βάζοντας τραγούδια που υπάρχουν περασμένα στο laptop ή ό,τι βρουν εκείνη την ώρα στο ίντερνετ. Εκείνα τα χρόνια, ο επιχειρηματίας της ντίσκο, αγόραζε όλο το πακέτο της δισκοθήκης κατόπιν υπόδειξης του dj.
Με το ίντερνετ πιστεύω ότι τελείωσε η μουσική, δεν υπάρχουν πια δισκογραφικές εταιρείες. Η ωραιότερη μουσική που έχει μπει στην ανθρωπότητα είναι μέχρι το ’94. Αν ρωτήσεις τον Μαστοράκη, θα σου πει ότι είναι τα ’60s. Αν ρωτήσεις τον G Poly, θα σου πει μέχρι ’77-’78. Παρόλα αυτά, και στα ’80s έχουμε πολλά ωραία κομμάτια.
Με το ίντερνετ πιστεύω ότι τελείωσε η μουσική, δεν υπάρχουν πια δισκογραφικές εταιρείες. Η ωραιότερη μουσική που έχει μπει στην ανθρωπότητα είναι μέχρι το ’94. Αν ρωτήσεις τον Μαστοράκη, θα σου πει ότι είναι τα ’60s. Αν ρωτήσεις τον G Poly, θα σου πει μέχρι ’77-’78. Παρόλα αυτά, και στα ’80s έχουμε πολλά ωραία κομμάτια.
Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014
Το “Vinyl Is Back είναι ένα γεγονός που περίμεναν πολλοί με ανυπομονησία ύστερα από τις δύο προηγούμενες εμφανίσεις του. Οι πόρτες του Μηχανουργείου της Τεχνόπολης άνοιξαν υποδεχόμενες ένα τριήμερο γεμάτο κόσμο με αγάπη προς τον ιδιαίτερο ήχο του βινυλίου. Μέσα στους χώρους της έκθεσης υπήρχε συνωστισμός έως και την τελευταία στιγμή. Ακόμα και περαστικός να ήσουν, πολύ δύσκολα θα κατάφερνες να αντισταθείς και να μην ρίξεις έστω μια ματιά στους πάγκους που ήταν γεμάτοι με τόσους πολλούς δίσκους. Βινύλια, πικάπ, ενισχυτών, πλυντήρια δίσκων, (χειροποίητα και μη) αξεσουάρ, κόμικς ήταν μερικά μόνο από τα κομμάτια που συμπλήρωσαν το μουσικό παζλ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)