Το τρανζίστορ

 Γύρω στο 1960 τα ραδιόφωνα με τρανζίστορ είχανε για τα καλά μπει στη ζωή μας. Αποφάσισα λοιπόν και εγώ να αποκτήσω ένα. Το υπόγειο του καταστήματος “ΜΙΝΙΟΝ”, όπως θα θυμούνται πολλοί, ήταν ένα από τα πιο κατάλληλα μέρη για αυτήν την αγορά. Εκεί λοιπόν μετά από αρκετό ψάξιμο κατέληξα σε ένα “National Panasonic”, το οποίο μπορείτε να δείτε στη φωτογραφία. Η τιμή της αγοράς του ήταν 800 δρχ. Πήγα λοιπόν στο ταμείο εκεί όμως άκουσα με έκπληξη τον ταμεία να μου ζητά τα στοιχεία μου προκειμένου να τα στείλει στην ΕΙΡ (εθνικό ίδρυμα ραδιοφωνίας, η οποία ανάγκαζε τους κατόχους ραδιοφώνων να πληρώνουν μηναία εισφορά – για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό κάντε κλικ εδώ).

-Άστο φίλε μου, δεν θα το πάρω, του απάντησα.
-Καλά, καλά μην ανησυχείτε, δεν θα τα στείλω, με διαβεβαίωσε.
Μάλλον θα ήταν το άγριο βλέμμα μου που τον έκανε να αλλάξει γνώμη αμέσως, έτσι το τρανζιστοράκι έγινε δικό μου. Τόση ήταν η λαχτάρα μου για το τρανζιστοράκι που εκείνο το βράδυ ξενύχτησα παρέα του. Το επόμενο πρωί ήμουν κουρασμένος από το ξενύχτι όμως χαρούμενος σαν να είχα κερδίσει το λαχείο. Από τότε έγινε αχώριστος φίλος μου. Τη μέρα στην οικοδομή, δούλευα σαν ηλεκτρολόγος και το βράδυ στο προσκέφαλό μου με τη μουσική του που με ηρεμούσε.
Και έφτασε η ώρα που έπρεπε να παρουσιαστώ για την στρατιωτική μου θητεία. Το πρώτο, και ίσως μοναδικό, πράγμα που πήρα μαζί μου ήταν το τρανζιστοράκι. Στην πύλη βλέποντάς το, ο αξιωματικός με ρώτησε αν είχα την εντύπωση πως θα πήγαινα εκδρομή. Δυστυχώς για μένα το κράτησε και μου το επέστρεψε μετά την ορκωμοσία. Το πως αισθανόμουν νεοσύλλεκτος και χωρίς αυτό δεν περιγράφεται.
Η τεχνολογία έφερε στο προσκήνιο τα FM με κατάληξη το τρανζιστοράκι μου να μπει κατά κάποιον τρόπο στο περιθώριο. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχει χάσει για μένα την αξία του, είναι ένα σημαντικό κομμάτι των νεανικών μου χρόνων

TOP 10 ALBUMS 1956-1983

 

Paul Au: Ο Κινέζος «Ήρωας Βινυλίου» ζει χωμένος σε 400.000 δίσκους!

 Ο Paul Au είναι ένα αναφαίρετο κομμάτι του πολιτιστικού τοπίου του Χονγκ Κονγκ. Ο 65χρονος συλλέκτης δίσκων ζει στην εργατική συνοικία Sham Shui Po, σε ένα δωμάτιο 300 τετραγωνικών στον 5ο όροφο όπου λειτουργεί ως επί το πλείστον ένα κατάστημα μουσικής – γεμάτο με χιλιάδες δίσκους. Κατέχει περίπου 400.000 βινύλια, το ένα τέταρτο του οποίου αποτελεί την προσωπική συλλογή του. O Au αυτοαποκαλείται «Ήρωας Βινυλίου».

Οι σαγηνευτικοί ρυθμοί της σάμπα και τα ξέφρενα ριφ της κιθάρας του κλασικού Oye Como Va του 1970 με τον Santana ηχούν από το διαμέρισμα του Paul Au, άλλωστε είναι σύνηθες να ακούγεται μουσική από το χώρο αυτό σχεδόν κάθε μέρα.

Αυτός ήταν ένας από τους πρώτους δίσκους στη συλλογή μαμούθ του Κινέζου, που έχει πλέον καταλάβει πλήρως το χώρο του: δεκάδες χιλιάδες είναι στοιβαγμένοι σε πύργους από χαρτόκουτα που αγγίζουν σχεδόν την οροφή και εμποδίζουν σχεδόν όλο το φυσικό φως να μπει από τα παράθυρα. «Αυτό είναι ένα ορφανοτροφείο. Αυτοί οι δίσκοι δεν είναι ιδιοκτησία μου. Απλά τους βρίσκω. Θέλω οι άνθρωποι να τους υιοθετήσουν», λέει η Au, μια φιγούρα σε μέγεθος τσέπης, αλλά μυώδης, ενώ τρυπώνει στη μάζα του βινυλίου αναζητώντας κάποιο σπάνιο δίσκο Cantopop της δεκαετίας του 1960 (μουσική βιομηχανία του Χονγκ Κονγκ).

Γεννημένος από Κινέζους γονείς στη Σαϊγκόν το 1957, ο Au μεγάλωσε ακούγοντας τις επιτυχίες του American Forces Vietnam Network, το οποίο ήταν φαινομενικά ραδιοφωνικός σταθμός για τα στρατεύματα, καθώς και βιετναμέζικα συγκροτήματα που διασκεύαζαν Τζίμι Χέντριξ ή απλώς ντόπιους μουσικούς όπως ο Phuong Tâm, ο οποίος έφτιαξε τη δική του ποπ επηρεασμένη από την αμερικάνικη ποπ. «Πάντα ακούγαμε αυτό που υπήρχε στο America Top 40», λέει ο Au, αναφέροντας ως αγαπημένους του, τούς Deep Purple, The Carpenters και Carole King. «Τους ακούγαμε κάθε μέρα και μάθαμε αγγλικά μέσα από αυτούς. Ήταν μια εξωσχολική εκπαίδευση».

Ο πρώτος δίσκος που αγόρασε ξεκινώντας την συλλογή μου ήταν το άλμπουμ των Creedence Clearwater Revival, το Cosmo’s Factory του 1970, και από τότε άρχισε να μαζεύει τα πάντα, από αυθεντικούς αμερικάνικους δίσκους μέχρι εισαγόμενα bootlegs από την Ταϊβάν. Ασπάστηκε επίσης τον τρόπο ζωής των ρόκερ, παίζοντας ντραμς για τη δική του άσημη γκαράζ μπάντα και κάνοντας πάρτι μέχρι πρωίας. «Κάναμε παρέα με χίπις για να κάνουμε πολλά πάρτι», λέει ο Au για τα εφηβικά του χρόνια.

Αλλά το όνειρο του Au για μια ελεύθερη ζωή γεμάτη μουσική τερματίστηκε απότομα καθώς ο πόλεμος του Βιετνάμ, είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο περίπου δύο εκατομμυρίων ανθρώπων. Λίγο πριν τα 18α γενέθλιά του, η μητέρα του Au τον μετέφερε λαθραία σε ένα φορτηγό πλοίο από την Σαϊγκόν με προορισμό το Χονγκ Κονγκ, ώστε να μπορέσει να ξεφύγει. «Τα μεγάλα αγόρια της διπλανής πόρτας τα έστειλαν να πεθάνουν», θυμάται ο ίδιος.

Στο νέο τόπο που βρέθηκε, μια πρώην βρετανική αποικία, υπήρχε μια νέα μουσική σκηνή που τράβηξε το ενδιαφέρον του Au. Έφτασε εκεί τον Φεβρουάριο του 1975, εν μέσω της χρυσής εποχής της καντονέζικης ποπ, και γρήγορα εγκαταστάθηκε σε μια κατάληψη στο νησί γεμάτο με ομοϊδεάτες layabouts: «Η τοπική κουλτούρα ήταν διαφορετική», λέει. «Ήταν τόσο νέα για μένα. Αλλά υπήρχαν και πολλές μουσικές ομοιότητες».

Την τρίτη μέρα, ο Au είχε ήδη περπατήσει σε όλη την πολυσύχναστη πόλη αναζητώντας δίσκους, ψάχνοντας μέσα σε κιβώτια και δημιουργώντας τη συλλογή του από την αρχή. Έκανε διάφορες δουλειές σε ξενοδοχεία, εστιατόρια και σούπερ μάρκετ, ώσπου κατάφερε ν’ αγοράσει μια μοτοσικλέτα Harley Davidson για να βολτάρει στην πόλη. Έμεινε σε αυτή την περιοχή για χρόνια, αλλά τελικά, ο χώρος της κατάληψης κατεδαφίστηκε το 1983, και έτσι μετακόμισε στη σημερινή του γειτονιά, Sham Shui Po, μια εργατική περιοχή στην πλευρά Kowloon του Χονγκ Κονγκ.

Αρχικά, άρχισε να πουλά δίσκους σε έναν πάγκο στο δρόμο, αλλά το 2003, με την έναρξη της θανατηφόρας επιδημίας SAR σε όλη την Ασία, αναγκάστηκε να μετακινηθεί από το πεζοδρόμιο και να ανέβει στον χώρο του πέμπτου ορόφου όπου ζει και κοιμάται τώρα στο πάτωμα ανάμεσα στις στοίβες από βινύλιο, ή μερικές φορές πάνω από ένα κρεβάτι με δίσκους.

Συνολικά, ο Au, που συνήθως μπορείς να τον βρεις να χαλαρώνει με παντόφλες και φαρδύ γιλέκο, έχει περίπου 400.000 δίσκους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι αποθηκευμένοι, καθώς το μικροσκοπικό διαμέρισμά του δεν χωράει άλλο. Οι ντόπιοι άρχισαν να του δίνουν το παρατσούκλι «Ήρωας του βινυλίου» (που είναι τώρα το όνομα του καταστήματός του) λόγω των ηρακλείων προσπαθειών του Au για τέσσερις δεκαετίες να σώσει τους δίσκους από το να πεταχτούν όταν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και οι ντίσκο έκλεισαν. «Με είπαν ήρωα γιατί τους έσωσα», λέει. «Θα βρίσκονταν σε μια χωματερή χωρίς εμένα».

Για τον Au, η εκτίμηση του βινυλίου και της ακρόασης χαλαρής μουσικής συνδέεται στενά με την αυτοαποκαλούμενη φιλοσοφία των χίπις απέναντι στη ζωή. «Το βινύλιο είναι τροφή για το μυαλό», λέει. «Τα CD και τα ηλεκτρονικά, αυτά είναι για πολυάσχολους ανθρώπους. Είναι σαν τους διαστημάνθρωπους που τρώνε θρεπτικές ουσίες. Το βινύλιο είναι ένα καλό σπιτικό γεύμα με ρύζι». Αυτή η νοοτροπία εκτείνεται πέρα από τη συνείδηση στη βιώσιμη ζωή – η οποία, πιστεύει, σε αυτούς τους ταραχώδεις καιρούς είναι πιο σημαντική από ποτέ. Εκτός από τα αρχεία βινυλίων του, ο Au κηρύττει άλλα τρία πράγματα: μείωση, ανακύκλωση, επαναχρησιμοποίηση. «Αγαπώ τη μουσική. Αλλά θέλω επίσης να σώσω τον κόσμο», λέει. «Υποστηρίζω την Greenpeace. Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε να παράγουμε περισσότερα πράγματα. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτά που ήδη έχουμε».

Όμως η εικόνα έχει αλλάξει άρδην με τα χρόνια. Μετά τις μεθυστικές μέρες της δεκαετίας του ’70, το βινύλιο μειώθηκε σε δημοτικότητα και το να κερδίζεις τα προς το ζην ήταν πιο δύσκολο στο Χονγκ Κονγκ. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, το βινύλιο έχει επανέλθει στη μόδα και οι επισκέπτες έρχονται από πολύ μακριά, συμπεριλαμβανομένης της Νέας Υόρκης και του Τόκιο, και πολλά καταστήματα έχουν ανοίξει στην ευγενική αυτή γειτονιά. Αν και είναι σε μεγάλο βαθμό θετικό, αυτό έχει επίσης τις δικές του προκλήσεις. «Το ενοίκιο γίνεται όλο και υψηλότερο», λέει ο Au.

Όσο και η πιο εξειδικευμένη ζήτηση για την ταϊβανέζικη ντίσκο της δεκαετίας του ’60 και την Mandarine Pop όπως η Teresa Tang, ο Au λέει ότι οι παγκόσμιες μεγάλες επιτυχίες, όπως η Madonna και ο Michael Jackson, είναι εξαιρετικά δημοφιλείς ακόμη και τώρα σε μεγάλο βαθμό της νεανικής πελατειακής βάσης του. Το κατάστημα περιέχει μια μεγάλη γκάμα, από τους Pet Shop Boys και την Aretha Franklin μέχρι cheek-by-jowl με καντονέζους αστέρες όπως ο Leslie Cheung και ο Roman Tam.

Προς το παρόν, ο Au συνεχίζει ιεραποστολικά να διαδίδει το βινύλιο και τον τρόπο ζωής του από το Χονγκ Κονγκ. Αλλά δεν είναι σαφές για πόσο καιρό ακόμη. Τα σχέδια διαδοχής είναι προφανώς στο μυαλό του. «Είμαι ήδη κουρασμένος. Θέλω να τα παρατήσω», λέει ο Au, καθώς η βελόνα του πικάπ του θροΐζει στο τέλος ενός κομματιού. «Δεν ξέρω ποιος και πότε ακόμα, αλλά θα κάνω τους ανθρώπους να συνεχίσουν αυτό για μένα».

*Ο δημοσιογράφος Peter Yeung εξερεύνησε τη συλλογή του Au για το www.thevinylfactory.com

Οι μυθικές Ντισκοτέκ της δεκαετίας του '80

Dorian Gray: Στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, με το μυθικό dj Palmer, μάζευε πάντα κόσμο. Εξαιτίας της, πολύς κόσμος έμαθε το μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ για τον άντρα που παρέμενε πάντα νέος και ακμαίος. Ο δε Palmer έκανε τα βινύλια να παραμιλάνε κερδίζοντας επάξια παντοτινή, εξέχουσα θέση στον κόσμο των dj.

Much More: Άλλη μια ντίσκο στη Λ. Βουλιαγμένης, με τεράάάστια ταμπέλα, να τη βλέπεις από το υπερπέραν. Αργότερα έγινε Seyhelles αλλά ποτέ δε γνώρισε την ίδια επιτυχία, όσο με το όνομα Much More.

Divina: Στην Κηφισιά, σε κυριλέ σημείο, υπόγεια κι αυτή αλλά με πολύ high tech για την εποχή αισθητική. Μάζευε νεόπλουτους γόνους κι όσους ήθελαν να τους γνωρίσουν. Πολύ καλή μουσική, πολύ ωραίο περιβάλλον.

Αυτοκίνηση: Εκεί ψηλά στην Κηφισίας, η Αυτοκίνηση ήταν το απόλυτο place to be για όποιον ήθελε να περνιέται «κάποιος». Ηθοποιοί, τραγουδιστές, το είχαν κάνει στέκι τους με αποτέλεσμα να μαζεύεται κόσμος έστω και μόνο για να τους χαζέψει. Πολύ καλή μουσική, εξαιρετική – για την εποχή αισθητική – δεν είναι περίεργο που θεωρείται ακόμη και σήμερα η καλύτερη disco ever. Αργότερα μετακόμισε στην αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης με την ίδια επιτυχία και ακόμη πιο μετά, μετονομάστηκε σε Club 22, συνεχίζοντας να γράφει ιστορία. Τώρα λειτουργεί και σα μεγάλη πίστα, διοργανώνοντας ταυτόχρονα διάφορα retro events κατά καιρούς. Πάντως, το αρχικό κτίριο, υπάρχει ακόμη.

Barbarella: Με όνομα που παρέπεμπε στην ηρωίδα της ομώνυμης ταινίας, η Barbarella γνώρισε μεγάλες δόξες. Τα έως και υπερβολικά νέον φώτα της, οι πολλές ντισκομπάλες και η ενημερωμένη της δισκοθήκη, κράτησαν για πολλά χρόνια τα ηνία της διασκέδασης. Λειτουργεί και σήμερα, στη Λεωφόρο Συγγρού.

Doomsday: Άλλη μια ντίσκο στη Λ. Βουλιαγμένης, εκεί που τώρα είναι η στάση του Μετρό, Αλέκος Παναγούλης. Τοποθετημένη στον ημιόροφο ενός κτιρίου με γραφεία που λειτουργούσαν φυσικά το πρωί. Ήταν σχετικά μικρή, αλλά είχε τους φανατικούς θαυμαστές της.

Boom Boom: Η πρώτη της έδρα ήταν στην Καστέλλα, σαν αντίπραξη στις ντίσκο του κέντρου και των βορείων προαστείων. Γεμάτη τζάτζαλα – μάντζαλα, ανέκαθεν έκλεινε προκλητικά το μάτι στην «υψηλή αισθητική», δημιουργώντας ένα χώρο άνετο, οικείο και εντελώς cult. Σήμερα λειτουργεί στις Τζιτζιφιές, με το ίδιο κιτς ύφος και το ίδιο, αμείωτο κέφι.

ABC: Στo υπόγειο της οδού Πατησίων το κέφι κρατούσε ως το πρωί. Στον ίδιο δρόμο και η Station One.

Τώρα τι; Μετά από δυο δεκαετίες περίπου όπου κυριάρχησε η μόδα των μοδάτων μπαρ πιστών στη ρήση «στέκομαι – με – ένα – ποτό – στο – χέρι – μιλάω – στο – κινητό – νομίζοντας – πως – διασκεδάζω», οι ντισκοτέκ ξαναπαίρνουν τα πάνω τους. Μερικές, όπως η Boom Boom και το Vinylio δεν έκλεισαν ποτέ. Τα έβγαλαν πέρα παλικαρίσια και τώρα βλέπουν τον κόσμο να επανέρχεται. Υπάρχουν κι άλλες, όπως η ντίσκο «33 Στροφές» δίπλα στο Κάραβελ, που μαζεύει μονίμως κόσμο. Ξαναγίνονται μόδα, κυρίως γιατί παίζουν μουσική που ακούγεται, χορεύεται, μας θυμίζει τα νιάτα μας και μας φτιάχνει το κέφι.

Πηγή: iArt, της Άννας Παχή

Εφυγε ο d.j.Palmer.Καλο σου ταξιδι φιλε,Κωνσταντινε

O DJ Palmer είναι ένας θρύλος της αθηναϊκής νύχτας την χρυσή εποχή των Disco. Είναι ο άνθρωπος που έβαζε φωτιά στις πίστες για τρεις δεκαετίες ως DJ και παραγωγός, που έκανε πραγματικά σόου με το μικρόφωνο και «σύστησε» στο ελληνικό κοινό την ιταλοντίσκο.
Υπήρξε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περσόνες της περιόδου και έχει αφήσει τα σημάδια του σε όλες της γνωστές disco της Αθηνας, όπως την περίφημη Dorian Grey, τις Σεϋχέλλες, τις Εσπερίδες ,την Malibu χτίζοντας έναν μύθο γύρω από το όνομά του που δεν κατάφερε κανείς να επισκιάσει.
Παράλληλα είναι υπεύθυνος για την παραγωγή του 12ιντσου Computer Guy του 1986, έναν italo disco ύμνο που ακόμη και σήμερα αναζητούν απεγνωσμένα οι συλλέκτες του είδους. Ξεκίνησε από έναν πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό από τον οποίο χρησιμοποίησε το όνομα του για να γίνει από Κώστας Κωνσταντίνου, Κώστας (Dj) Palmer. Από τους ελάχιστους Djs που συνδέθηκε το όνομα του με μια Disco, την Dorian Grey στην οποία συνέρρεαν εκατοντάδες θαυμαστές του να παρακολουθήσουν το show του, δεδομένου ότι ο Palmer ξέφευγε από τα καθιερωμένα πλαίσια του djing ως άριστος χειριστής του μικροφώνου. Το show συμπεριελάμβανε για κάποια περίοδο και σπάσιμο βινυλίων με πέταγμα τους στην πίστα.
ΥΓ : Ισως ο μοναδικός Ελληνας DJ/Παραγωγος που είχε γράψει τραγούδι για την ζωή του DJ στα 80's!

Οι μικροί δίσκοι των 45 στροφών ζωντανεύουν

Οι μικροί δίσκοι των 45 στροφών ζωντανεύουν τη μουσική μαγεία μιας αξέχαστης εποχής. Κάθε φορά που πιάνουμε τους μικρούς αυτούς θησαυρούς στα χέρια μας για να τους βάλουμε στο πικάπ, ο χώρος γεμίζει με νοσταλγία και με εκείνη την ηχητική ιδιαιτερότητα που μόνο η βελόνα στην επαφή της με το βινύλιο μπορεί να αποδώσει. Το ONEMAN παρουσιάζει ένα μικρό φωτογραφικό αφιέρωμα στα ιστορικά 45άρια, φιλοδοξώντας να γυρίσει μερικές δεκαετίες πίσω όσους μεγάλωσαν με αυτά, αλλά και να τα γνωρίσει στη νεότερη γενιά της ψηφιακής τεχνολογίας και των gadgets.

το σημερινό κείμενο θα πούμε λίγα λόγια για την ιστορία και τα τεχνικά χαρακτηριστικά των singles και στη συνέχεια θα δώσουμε τον λόγο στους πλέον αρμόδιους για να μας μιλήσουν για τα 45άρια. Επισκεφθήκαμε τέσσερα δισκοπωλεία της Αθήνας που συνεχίζουν να πουλάνε αυτά τα ξεχωριστά μικρά δισκάκια και ρωτήσαμε τους ιδιοκτήτες τους για το ενδιαφέρον του αγοραστικού κοινού, τις τιμές, την προέλευση, τους συλλέκτες, τα juke box, τα συνηθισμένα κομμάτια, τα σπάνια κομμάτια, τον συνολικό αριθμό που διαθέτει το κάθε ένα από αυτά τα δισκοπωλεία. Η Φραντζέσκα ήταν φυσικά μαζί και τράβηξε για μια ακόμα φορά υπέροχες φωτογραφίες, από διάφορες γωνιές του κέντρου, κυρίως στο Μοναστηράκι. Το σίγουρο, κάτι που θα διαπιστώσετε και οι ίδιοι όταν διαβάσετε όσα ακολουθούν, είναι πως όποιος ενδιαφέρεται να αγοράσει 45άρια, έχει στη διάθεσή του πολλά δισκοπωλεία και παλαιοπωλεία, καθώς και πολλές δεκάδες χιλιάδες διαφορετικούς τίτλους που περιμένουν να επιτελέσουν την αποστολή τους, να καθίσουν δηλαδή αναπαυτικά σε κάποιο πικάπ ή ηλεκτρόφωνο και να προσφέρουν την μοναδική ηχητική τους μαγεία.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ

- 1948: Ο δίσκος μακράς διαρκείας βινύλιου (LP) 12 ιντσών και 33 1/3 στροφών το λεπτό εμφανίζεται για πρώτη φορά από την Columbia. Είναι μονοφωνικός και διαρκεί έως 30 λεπτά.

- 1949: Η RCA Victor παρουσιάζει το δίσκο 45 στροφών (7 ίντσες και διάρκεια μέχρι 8 λεπτά), το γνωστό μας single.

- 1950: Η αμερικανική εταιρεία Seeburg παρουσιάζει το jukebox με δυνατότητα επιλογής τουλάχιστον 10 δίσκων 45 στροφών. Το ογκώδες αυτό “πικάπ“ γίνεται το must κάθε καφενείου σε όλη την Ελληνική επαρχία, εκτοξεύοντας την παραγωγή των 7ιντσων στα ύψη.

- 1955: Παράγεται και κυκλοφορεί στην Ελλάδα ο πρώτος δίσκος 45 στροφών στο εργοστάσιο της Columbia στον Περισσό. Πρόκειται για ένα ορχηστρικό κομμάτι, το “Mexican fiesta“, με ασπρόμαυρη ετικέτα “Odeon“.

- 1958: Βγαίνουν οι πρώτοι στερεοφωνικοί δίσκοι (stereo). Με τη νέα πατέντα οι δυο εγγραφές του στερεοφωνικού συστήματος γράφονται στα δυο πλαϊνά μέρη του ίδιου αυλακιού. Παράλληλα παράγονται και οι πρώτοι δίσκοι 45 στροφών standard.

ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

- Το κλασικό 7ιντσο (όπως και το LP) είναι χαραγμένο με 2 ομόκεντρα σπειροειδή αυλάκια, ένα σε κάθε πλευρά του δίσκου που τρέχει από την εξωτερική πλευρά του προς το κέντρο. Καθώς ο δίσκος περιστρέφεται δεξιόστροφα σε μια σταθερή ταχύτητα, η βελόνα τοποθετείται στο αυλάκι και μετατρέπει τις δονήσεις σε ηλεκτρικό σήμα, το οποίο με τη σειρά του οδηγείται στον ενισχυτή και τέλος στα ηχεία.

- Το εισαγωγικό αυλάκι στην άκρη του δίσκου είναι περίπου 6 χιλιοστά, είναι κενό με διαστήματα, επιτρέποντας στη βελόνα να μετακινηθεί στα γραμμένα αυλάκια χωρίς να τα καταστρέψει.

- Η πλειοψηφία των δίσκων πιέζεται σε μαύρο βινύλιο. Το υλικό που χρησιμοποιείται για να μαυρίσει το αρχικό διαφανές μίγμα είναι ο μαύρος άνθρακας, ο οποίος αυξάνει την ανθεκτικότητα του δίσκου και τον καθιστά αδιάφανο.

- Οι δίσκοι χαράσσονται εύκολα, διαβρώνονται από τη θερμότητα, μαζεύουν σκόνη και στατικό ηλεκτρισμό. Η κακή αποθήκευση και οι ατέλειες στα διάφανα προστατευτικά μπορούν επίσης να μειώσουν τη διάρκεια ζωής, αλλά και την απόδοση. Η σκόνη και οι γρατζουνιές εκτός από τα ενοχλητικά “σκασίματα“ που προκαλούν, φθείρουν και τη βελόνα του πικάπ. Έτσι κι αλλιώς, στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα 45ρια που κυκλοφορούν στην αγορά είναι ταλαιπωρημένα, οπότε δώστε λίγο περισσότερη προσοχή στην προστασία τους. Το αξίζουν!

ARGY dj italo