Γύρω στο 1960 τα ραδιόφωνα με τρανζίστορ είχανε για τα καλά μπει στη ζωή μας. Αποφάσισα λοιπόν και εγώ να αποκτήσω ένα. Το υπόγειο του καταστήματος “ΜΙΝΙΟΝ”, όπως θα θυμούνται πολλοί, ήταν ένα από τα πιο κατάλληλα μέρη για αυτήν την αγορά. Εκεί λοιπόν μετά από αρκετό ψάξιμο κατέληξα σε ένα “National Panasonic”, το οποίο μπορείτε να δείτε στη φωτογραφία. Η τιμή της αγοράς του ήταν 800 δρχ. Πήγα λοιπόν στο ταμείο εκεί όμως άκουσα με έκπληξη τον ταμεία να μου ζητά τα στοιχεία μου προκειμένου να τα στείλει στην ΕΙΡ (εθνικό ίδρυμα ραδιοφωνίας, η οποία ανάγκαζε τους κατόχους ραδιοφώνων να πληρώνουν μηναία εισφορά – για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό κάντε κλικ εδώ).-Άστο φίλε μου, δεν θα το πάρω, του απάντησα.
-Καλά, καλά μην ανησυχείτε, δεν θα τα στείλω, με διαβεβαίωσε.
Μάλλον θα ήταν το άγριο βλέμμα μου που τον έκανε να αλλάξει γνώμη αμέσως, έτσι το τρανζιστοράκι έγινε δικό μου. Τόση ήταν η λαχτάρα μου για το τρανζιστοράκι που εκείνο το βράδυ ξενύχτησα παρέα του. Το επόμενο πρωί ήμουν κουρασμένος από το ξενύχτι όμως χαρούμενος σαν να είχα κερδίσει το λαχείο. Από τότε έγινε αχώριστος φίλος μου. Τη μέρα στην οικοδομή, δούλευα σαν ηλεκτρολόγος και το βράδυ στο προσκέφαλό μου με τη μουσική του που με ηρεμούσε.
Και έφτασε η ώρα που έπρεπε να παρουσιαστώ για την στρατιωτική μου θητεία. Το πρώτο, και ίσως μοναδικό, πράγμα που πήρα μαζί μου ήταν το τρανζιστοράκι. Στην πύλη βλέποντάς το, ο αξιωματικός με ρώτησε αν είχα την εντύπωση πως θα πήγαινα εκδρομή. Δυστυχώς για μένα το κράτησε και μου το επέστρεψε μετά την ορκωμοσία. Το πως αισθανόμουν νεοσύλλεκτος και χωρίς αυτό δεν περιγράφεται.
Η τεχνολογία έφερε στο προσκήνιο τα FM με κατάληξη το τρανζιστοράκι μου να μπει κατά κάποιον τρόπο στο περιθώριο. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχει χάσει για μένα την αξία του, είναι ένα σημαντικό κομμάτι των νεανικών μου χρόνων
