Η μανία με τους δίσκους βινυλίου

Η μανία με τους δίσκους βινυλίου
Τώρα που όλα είναι διαθέσιμα σε mp3, το πικάπ μπαίνει ξανά στα σπίτια μας


Το βινύλιο είναι ένα φετίχ. Είναι παραπάνω από μια απλή σχέση μεταξύ ενός άψυχου αντικειμένου και του ιδιοκτήτη. Παίζει ρόλο το σχήμα του, η αίσθηση που σου αφήνει και η τελετουργία. Διάβαζα πριν λίγο καιρό ένα ρεπορτάζ για τα ναρκωτικά και έλεγε πως οι περισσότεροι χρήστες είναι εθισμένοι όχι μόνο στις ουσίες αλλά και στη διαδικασία, στην τελετουργία με την οποία κάνουν τη χρήση. Αυτό μπορώ να το καταλάβω απόλυτα, γιατί κάτι παρόμοιο γίνεται και στη χρήση του πικάπ. Ο μουσικόφιλος έχει μια ιερή σχέση με την άλλη βελόνα, αυτή του πικάπ. Αυτή που ευλαβικά και με προσοχή βάζει πάνω στο βινύλιο περιμένοντας να περάσει το αρχικό χρρρρ τους ενός δευτερολέπτου και να αρχίσει να παίζει το τραγούδι. Η σχέση είναι ιερή. Τόσο ιερή που ακόμα και την τυχαία απειλή που θα πέσει σε ένα χαζό καβγά, αυτή του «θα σου σπάσω τους δίσκους», την κάνει να φαντάζει σαν το χειρότερο πράγμα που θα ακούσουν τα αυτιά σου ποτέ. Μου το έχουν πει και δεν ήταν ότι καλύτερο.

«δίσκους αγοράζουν κυρίως οι μερακλήδες. Αυτοί που πάντα αγόραζαν βινύλια και πάντα θα αγοράζουν, ο κόσμος να χάλασει». 

To βινύλιo είναι το πιο όμορφο, πιστό και ολοκληρωμένο format μέσω του οποίου ο ακροατής μπορεί να απολαύσει τη μουσική που αγαπά. Γι’ αυτό άλλωστε οι πωλήσεις των δίσκων αυξάνονται σταθερά την ώρα που οι αντίστοιχες πωλήσεις σε cd πέφτουν. Όσο καλά και να πηγαίνουν οι ψηφιακές πωλήσεις, το παρόν και το μέλλον δηλαδή της μουσικής βιομηχανίας, οι άνθρωποι πάντα θα έχουν ανάγκη από ενθύμια και αναμνήσεις, κάτι που βρίσκουν στα βινύλια.