Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια και από τότε που μπήκε για τα καλά το διαδίκτυο στην ζωή μας, ότι οι δισκογραφικές εταιρίες περνούν μια κρίση. Από την μια σίγουρα έφταιγε και το υψηλό κόστος των cd’s και από την άλλη κανείς δεν λέει όχι όταν μπορεί να κατεβάσει κάτι και μάλιστα ‘’δωρεάν’’!
Κατά την γνώμη μου, οι δισκογραφικές εταιρίες έβγαλαν μόνοι τα μάτια τους. Σχεδόν όλες εκμεταλλευόντουσαν τους δημιουργούς και τους καλλιτέχνες με εξευτελιστικά ποσοστά κέρδους και με συμβόλαια που τους περιόριζε στην δημιουργία. Οι ίδιες οι εταιρίες φρόντισαν για οικονομικούς λόγους (λόγου χαμηλού κόστους παραγωγής) να εξαφανίσουν το βινύλιο από την αγορά για να επικρατήσει το cd. Ας πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή:
Θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του 80, πολλοί διαμαρτυρόντουσαν για την υψηλή τιμή των cd. Δηλαδή αν ένας δίσκος σε βινύλιο είχε γύρω στα 20 μάρκα, το cd είχε 30! Τι κάνανε οι μάγκες: αντί να ρίξουν την τιμή στο cd, ανέβασαν την τιμή του βινυλίου με αποτέλεσμα οι αγοραστές να στρέφονται προς τα cd. Και αυτό ήταν και λογικό αφού το cd σε εξασφάλιζε καλύτερη ποιότητα ήχου και ήταν πιο πρακτικό. Κάποια στιγμή σταμάτησε η κυκλοφορία του βινυλίου και όλοι εμείς οι λάτρες του μείναμε με την βελόνα στο χέρι. Τα χρόνια περνούσαν και στα τέλη της δεκαετίας του 90 μπήκε στην ζωή μας το internet και το Napster και από κει και πέρα οι μέρες του cd ήταν μετρημένες. Οι δισκογραφικές εταιρίες βρέθηκαν προ εκπλήξεων με τις νέες τεχνολογίες μη μπορώντας να προστατέψουν το προϊόν τους άλλα και τους δημιουργούς και η κρίση άρχισε να τους χτυπάει την πόρτα.
Οι παλιές καλές εποχές της δισκογραφίας έχουν τελειώσει οριστικά! Οι πωλήσεις σημειώνουν κατακόρυφη πτώση και οι νέοι δημιουργοί δεν τις έχουν πλέον ανάγκη αφού εκμεταλλεύονται το διαδίκτυο για να προωθήσουν την δουλειά τους. Πλέον η επιτυχία κάποιου κρίνεται από τα views που θα έχεις στο YouTube! Είναι όμως κρίμα να βλέπεις δισκοπωλεία να κλείνουν. Για μένα το δισκοπωλείο είναι κομμάτι του πολιτισμού και πρέπει να μείνουν ανοιχτά. Έστω για εμάς του λίγους λάτρες της μουσικής που τελικά είμαστε λίγοι…
Τελικά για εμάς τους λάτρες επέστρεψε τα τελευταία χρόνια το βινύλιο και πάλι στα ράφια των δισκοπωλείων. Εμείς που αγαπάμε τόσο πολύ την μουσική που έχουμε μάθει ανά 4-5 τραγούδια να σηκωνόμαστε από τον καναπέ για να αλλάζουμε την πλευρά του δίσκου! Που η επαφή της βελόνας πάνω στο βινύλιο είναι μια ιερή τελετουργία και το μεγάλο εξώφυλλο στα χέρια που το χαζεύουμε με τις ώρες όσο ο δίσκος παίζει! Αυτό το αίσθημα του βινυλίου δεν μπορείς να την περάσεις στην γενιά του iPod που δεν γνωρίζει την διαφορά των 45 και των 33ων στροφών!
Δεν ανήκω σε εκείνους που δεν τον έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση όμως συνεχίζω και αγοράζω βινύλια με τον ίδιο ενθουσιασμό που αγόραζα όταν ήμουν 16! Ευτυχώς πλέον όλοι οι δίσκοι βγαίνουν σε βινύλια και μάλιστα ενισχυμένοι των 180 γραμμαρίων πράμα που σημαίνει καλύτερος ήχος και πολύ καλύτερη απόδοση και μπορεί να κοστίζει άλλα απ’ότι γνωρίζω όλα τα καλά χόμπι είναι ακριβά! Πόσο μάλλον για την μουσική! Κακά τα ψέματα: το βινύλιο για τους λάτρες της μουσικής έχει άλλη χάρη! Αν το cd και τα mp3 είναι το junk-food της γειτονιάς, το βινύλιο είναι το καλό εστιατόριο με το ακριβό κρασί! Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς για να γίνω κατανοητός. Ίσως και να φταίει ότι όσοι ακούν βινύλιο είναι από την φύση τους ρομαντικοί. Από την άλλη όμως για μένα το βινύλιο είναι κάτι που με συνοδεύει από τα παιδικά μου χρόνια. Ίσως η πρώτη μου αγάπη. Με τις νέες τεχνολογίες, δεν λέω καλώς που υπάρχουν και διευκολύνουν κιόλα όμως σαν το βινύλιο δεν έχει…
