Γουστάρω βινύλιο.
Οι παλιότεροι μεγαλώσαμε με το βινύλιο. Τα σημερινά παιδιά δεν
ξέρουν καν τι είναι. Η όψη και μόνο του πικάπ με τον μαύρο δίσκο,
στα μάτια ενός μανιαουριού, μοιάζει με απαρχαιωμένο παιχνίδι. Όσο
για τις λέξεις βραχίονας, κεφαλή, βελόνα και πλατό, άστα να πάνε.
Συνεπώς, εκείνες οι συζητήσεις και τα σχόλια για το «ποια πλευρά
σου αρέσει?» είναι εντελώς ξεχασμένες, όπως είναι για τους
περισσότερους οι ωραίοι γυαλιστεροί δίσκοι. Αρνούμαι όμως
κατηγορηματικά να πάρω το Wall των Floyd σε cd.
Το έχω άλλωστε σε dvd.
Πόσοι από μας ξέραμε να ρυθμίζουμε τα βαράκια του πικάπ μας?
Αρκετοί δεν ήξεραν καν από που ρυθμίζεται. Αν του βάλεις
περισσότερο βάρος η βελόνα θα σκάβει το δίσκο και θα σου χαλάσουν
και τα δυο. Έχω την εντύπωση ότι ο κάθε δίσκος ανάλογα με το πάχος
του θέλει και διαφορετικό βάρος πράγμα που αν ισχύει είναι μπελάς.
Συνθήκες αποθήκευσης, σκόνες, καθαρισμοί και άλλα τέτοια κέρατα μας
απασχολούσαν ή “άστο μωρέ δεν πειράζει”. Στο κάτω-κάτω, τώρα έχουμε
CD, και μιλάμε για track. Το βινύλιο έχει όντως μια άλλη μαγεία,
είναι η μυρωδιά του, είναι η όλη διαδικασία να βγάλεις τον δίσκο
από το χαρτί του, να διαβάσεις τις ετικέτες, να τον καθαρίσεις, να
τον βάλεις στο πικ-απ, άλλη μαγεία. Το cd και τα mp3 έχουν την
ευκολία τους και το τέλειο του ήχου στις περισσότερες των
περιπτώσεων αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έχουν αυτόν τον αέρα της
μυσταγωγίας, της τελετουργίας που έχει ο δίσκος βινυλίου..... είναι
ο ήχος της βελόνας πάνω στο δίσκο, είναι το εξώφυλλο, είναι το
ένθετο με τους στίχους και φωτογραφίες όποτε υπήρχε, είναι η
προσωπική φροντίδα με το πανί και το υγρό καθαρισμού, είναι η
αίσθηση του αυθεντικού, του καλλιτεχνήματος που είναι φτιαγμένο με
μεράκι κι όχι η ψυχρότητα του τέλειου αψεγάδιαστου βιομηχανικού
προϊόντος.....
Άσχετο.Τώρα έχουμε το lime wire, το e-mule, το youtube. Χτες έφαγα
μια ώρα να κατεβάσω το youtube downloader, να βρω δυό τρία clips σε
μορφή mvi που ήθελα, μετά το αντίστοιχο converter mpeg και
επιτέλους να γράψω τους ten years after σε μορφή data. Σκατούλες
δηλαδή.
Επανέρχομαι στο θέμα μας. Είναι αλήθεια ότι το βινύλιο έγινε πολύ
γρήγορα και βίαια παρελθόν, να όμως που ίσως να έχει και μέλλον.
Γιατί, αλλιώς, πώς να εξηγηθεί αυτό το ενδιαφέρον με τα 10/ιντσα,
που ήταν η πρώτη μορφή LP σε όλο τον κόσμο, αλλά και τις εκδόσεις
σε βινύλιο καινούργιων παραγωγών.
Είναι αλήθεια ότι το CD, αν και νεότερο σε ηλικία, έχει περάσει από
σαράντα κύματα. Έχει δοξαστεί, αλλά και απαξιωθεί ακόμη και από τις
ίδιες τις εταιρείες, που επέτρεψαν να γίνει συνοδευτικό προϊόν,
διαφόρων εντύπων, εμπόρευμα στα ράφια των σούπερ μάρκετ, να χάσει
δηλαδή τον σεβασμό του αγοραστή, ο οποίος πια μπορεί να το
προμηθευτεί οπουδήποτε, χωρίς να το αγοράσει. Ξέχασα τον μαυρούλη
στην παραλία το καλοκαίρι με τα Τσε Ντε του. Ο ψηφιακός δίσκος
ξευτέλισε το προϊόν αλλά και «πειρατεύτηκε» εύκολα, εν αντιθέσει με
το βινύλιο που είχε να ανταγωνιστεί μεν την κασέτα αλλά όχι σε
τέτοια ποσοστά.
«Η νοσταλγία και οι DJ's έσωσαν το βινύλιο», Στα κλαμπ εξακολουθούν
να το χρησιμοποιούν. Αν τώρα το εξετάσουμε από την πλευρά της
ηχητικής απόδοσης, ένας καινούργιος δίσκος βινυλίου πλεονεκτεί
σημαντικά έναντι του αντίστοιχου ψηφιακού (CD). Ο ήχος ακούγεται
πάντα πιο συμπαθητικός, πιο "γεμάτος", ακόμη και στην περίπτωση που
κάποιος δεν διαθέτει ακριβά μηχανήματα. Το θυμάστε το ΜΚΙΙ? Αυτό
εξηγείται και επιστημονικά, καθώς η μουσική πληροφορία στο βινύλιο
είναι καταγεγραμμένη αναλογικά εν αντιθέσει προς τα ψηφιακά μέσα
όπου αποθηκεύεται δειγματοληπτικά. Δηλαδή το CD φέρει τμήματα της
μουσικής πληροφορίας που περιέχεται στα αυλάκια του βινυλίου.
Το μεγάλο όμως μειονέκτημα του βινυλίου σε σχέση με το CD είναι το
θέμα της φθοράς από τη χρήση. Ενώ λοιπόν ο ψηφιακός δίσκος μπορεί
θεωρητικά να έχει απεριόριστη διάρκεια ζωής, εφόσον δεν εκλείπει η
προσοχή από μέρους του χρήστη, στο βινύλιο, επειδή διαβάζεται εξ
επαφής, χάνονται μετά από κάθε παίξιμο ορισμένες συχνότητες, κοινώς
φθείρεται, με αποτέλεσμα μάλιστα ύστερα από πολλά παιξίματα να
ακούγονται τα γνωστά "σκρατς". Η ποιότητα βέβαια δεν είναι ένα
μετρήσιμο πράγμα, αλλά ζήτημα αισθητικής. Υπάρχουν ψηφιακά μέσα που
πλησιάζουν την ποιότητα του βινυλίου για παράδειγμα το DVD audio. Η
πιστότητα στον ήχο δεν είναι μια κλίμακα για να μετρήσεις, είναι
θέμα αισθητικής. Δεν είμαι χαϊφιντελάς, όμως νομίζω πως το βινύλιο
έχει μεγαλύτερη αμεσότητα. Ακούς την κιθάρα διαφορετικά. Έχει
βάθος.
Το βινύλιο είναι για εκπαιδευμένα αυτιά. Είναι πιο συναισθηματικό.
Γουστάρω βινύλιο.
